Türk futbol tarihi, Süper Lig maçlarına yapılan bahisleri özellikle heyecanlı kılan dramalar ve beklenmedik gelişmelerle doludur. Takımların iniş ve çıkışlarını takip eden taraftarlar, sezgilerinden emin olmak için sık sık Pusulabet gibi platformlara başvurur. Bu öngörülemez kaderin en çarpıcı örneklerinden biri de İstanbulspor’un hikayesidir. İstanbul’un ‘Üç Büyükler’in hakimiyetindeki zengin ve rekabetçi futbol panoramasında, İstanbulspor’un özel bir yeri vardır. Neredeyse asırlık bir tarihe sahip olan bu kulüp, akademik idealler üzerine kurulmuş, Türk futbolunun zirvesine baş döndürücü bir yükseliş yaşamış, ardından feci bir çöküşle uçuruma sürüklenmiş ve küllerinden inatçı bir şekilde yeniden doğmuştur. İstanbulspor’un hikayesi, kupalarla dolu bir şöhret müzesinden çok, dayanıklılık, kimlik ve futbol talihinin öngörülemez doğası hakkındadır.
Lise Duvarlarından Doğan Bir Kulüp
Kulüp, 4 Ocak 1926’da ülkenin en prestijli eğitim kurumlarından biri olan İstanbul Lisesi öğrencileri ve öğretmenleri tarafından resmen kuruldu. Bu gerçek, on yıllar boyunca “yuvası” ile yakından ilişkili olan kulübün kimliğinin temelini attı. Lisenin sarı-siyah renkleri, kulübün de renkleri oldu ve İstanbulspor, yerel İstanbul liglerinde hızla ciddi bir güç olarak kendini kanıtladı.
Erken başarı, modern Süper Lig kurulmadan önce geldi. 1932’de “Sarı Boğalar” lakaplı takım, bugüne kadarki en önemli başarısını elde etti: Süper Lig’in öncülü olan Türkiye Futbol Şampiyonası’nı finalde İzmir’in Altınordu’sunu yenerek kazandı. Bu zafer, erken cumhuriyet döneminin önde gelen takımlarından biri olarak statülerini pekiştirdi.
1959’da profesyonel Milli Lig kurulduğunda, İstanbulspor kurucu üyelerden biri oldu. Üst ligdeki ilk yıllar istikrarsızdı: takım orta sıralarda gidip gelirken, 1966/67 sezonunda ilk kez küme düştü. Kısa bir geri dönüşün ardından, 1972’de kulüp eliti tekrar terk etti, bu kez uzun bir süreliğine. Sonraki yirmi yıl karanlık bir dönemdi: kulüp alt liglere saplandı, 1979’da amatör seviyeye, 1984’te ise üçüncü lige düştü. Görünüşe göre, İstanbul’un tarihi kulübü tamamen gölgede kalmıştı.
Uzan Dönemi: Bilinmezlikten Avrupa Rüyasına
Her şey 1990 yılında, o zamana kadar lise vakfı tarafından yönetilen kulübün, hırslı iş adamı Cem Uzan ve “Uzan Holding” tarafından satın alınmasıyla değişti. Kulüp, “İstanbulspor A.Ş.” adıyla bir anonim şirkete dönüştü ve neredeyse sınırsız bir finansman aldı. İstanbulspor tarihinin en parlak ve en tartışmalı dönemi böyle başladı.
Uzan’ın parası hızlı bir yükseliş sağladı. Kulüp alt ligleri hızla geçti ve 1995 yılında, 23 yıl aradan sonra Süper Lig’e muhteşem bir dönüş yaptı. Ancak Uzan’ın durmaya niyeti yoktu. Hedefi “Üç Büyükler”e meydan okumaktı. İstanbul’a yıldız lejyonerler ve en iyi Türk oyuncular akın etti.
90’ların ortasındaki İstanbulspor kadrosu göz kamaştırıyordu: 1994 Dünya Kupası kahramanı Oleg Salenko, Hollandalı forvet Peter van Vossen, Türk futbolunun gelecekteki efsaneleri Sergen Yalçın ve Aykut Kocaman gibi birçok ünlü usta burada oynadı. Takımı yetkili teknik direktörler çalıştırıyordu.
Bu proje hızla meyvesini verdi. 1997’de kulüp, Intertoto Kupası’nda yarı finale kadar yükselerek Avrupa’da ilk kez sahne aldı ve burada Fransız Lyon’a kaybetti. O takımın zirvesi 1997/98 sezonuydu: İstanbulspor, Süper Lig’i dördüncü sırada tamamlayarak modern tarihindeki en iyi sonucunu aldı ve UEFA Kupası’nda oynama hakkı kazandı. Avrupa kampanyası 1998/99’da hızlı sona ermiş olsa da (Rumen Argeș’e ikinci ön eleme turunda yenilgi), İstanbulspor, Türk futbolunun “dördüncü gücü” statüsünü sağlamlaştırmıştı.
Çöküş ve Uçuruma Düşüş
Ancak “masal”, başladığı gibi hızla sona erdi. 2001 yılında, Uzan Holding’in artan mali ve hukuki sorunları arasında Cem Uzan, kulübe olan desteğini aniden kesti. İstanbulspor, geçim kaynağı olmadan kaldı. Yıldızlar hemen takımı terk etti ve kulüp batmaya başladı.
Takım birkaç sezon kahramanca kümede kalma mücadelesi verdi, ancak 2003 yılında mali çöküş tamamlandı ve kulüp Tasarruf Mevduatı Sigorta Fonu’na (TMSF) devredildi. Bu sadece geçici bir önlemdi. Tüm varlıklarından ve yıldızlarından yoksun kalan İstanbulspor’un kaderi çizilmişti. 2004/05 sezonunda son sırada yer alarak Süper Lig’e veda etti.
Bu sadece bir küme düşüş değildi. Bu, serbest düşüşün başlangıcıydı. 2006’da kulüp yeni sahiplere satıldı, ancak mali açık çok derindi. İstanbulspor daha da aşağılara düştü: 2. Lig (2008-2010), 3. Lig (2010-2015). Bir zamanlar UEFA Kupası’nda oynayan büyük kulüp, profesyonel futbol piramidinin en dibindeydi.
Yeniden Doğuş: Eve Dönüşün Uzun Yolu
Yeniden doğuş en dipten başladı. Yeni yönetim ve sadık taraftarlar, titiz bir yeniden yapılanma sürecine başladı. Kulüp, eski “para babası” hırslarından vazgeçerek istikrar ve kademeli gelişime odaklandı.
Adım adım “Sarı Boğalar” yükselişe geçti. 2014/15 sezonunda 3. Lig’i kazandılar. 2016/17 sezonunda ise 2. Lig’i kazanarak ülkenin ikinci en güçlü ligi olan TFF 1. Lig’e geri döndüler.
Elit lige dönme hayali beş yıl sürdü. Nihayet, 2021/22 sezonunda İstanbulspor imkansız gibi görüneni başardı. Normal sezonu dördüncü bitiren takım, play-off elemelerini geçti ve final maçında Bandırmaspors’u 2-1 mağlup etti. Sürgünde geçen 17 uzun yılın ardından İstanbulspor, Süper Lig’e geri döndü.
Ancak bu dönüş kısa sürdü. Süper Lig’deki rekabet seviyesi, mütevazı bütçeli kulüp için çok yüksekti. İki sezonluk kümede kalma mücadelesinin ardından, 2023/24 sezonu sonunda İstanbulspor bir kez daha en üst ligden ayrıldı.
Bugün İstanbulspor tekrar 1. Lig’de mücadele ediyor, ancak hikayesi, futbolda şöhretten unutulmaya ve tekrar geriye dönüş yolunun ne kadar kısa olabileceğinin güçlü bir hatırlatıcısı olarak hizmet ediyor. Bu artık yıldız lejyonerlerin kulübü değil; lise kökenleriyle ve diğerlerinin kırıldığı yerde hayatta kalmasını sağlayan dayanıklılığıyla gurur duyan, güçlü bir karaktere sahip bir takım.
